Ze begeleidden hun gezang met watergespetter. Het voltallige eerste dameselftal van Westwijker Boys zat in het bad. Deze kleedkamer was het heilige der heiligen, alleen toegankelijk voor het eerste mannenteam. Omdat Dames 1 voor het eerst in haar twintigjarig bestaan het kampioenschap had behaald, stelde het bestuur deze kleedruimte nu beschikbaar aan de vrouwen. Julia ging op een bankje vlak bij de deur zitten. De vrouwen in het bad konden haar van hieruit niet zien. Tussen de kleedruimte en de wasgelegenheid was een halfhoog muurtje gemetseld.
‘No time for losers,’ zongen de vrouwen heel vals maar met overgave. Julia voelde zich een loser. De trainer had haar niet opgesteld en daarom had ze vanaf de tribunes de kampioenswedstrijd moeten volgen.
‘Het spijt me,’ had coach Rolf gezegd, ‘je bent nog niet wedstrijdfit, in het nieuwe seizoen hoop ik je weer te kunnen gebruiken.’
Hij had haar dit slechte nieuws in de kleedkamer na de laatste training voor de kampioenswedstrijd verteld. Uit frustratie had ze toen een rondslingerende bal de tribunes in gejaagd. Liever nog zou ze hem die trap hebben gegeven.
‘Kalm aan meisje,’ zei hij terwijl hij de kleedkamers op slot deed. Daarna draaide hij zich om, deed een sjaal om en zette de kraag van zijn donkerblauwe colbert rechtop. Rolf zag er niet uit als een voetbaltrainer, hij leek meer op een docent bedrijfseconomie.
‘En ophalen,’ was het laatste wat hij tegen haar zei.
De 3-3-4-opstelling van het team stond op een vel van een flip-over, die midden in de kleedkamer stond. Het stak Julia dat haar naam niet bij de elf basisspeelsters stond. Op de mid-mid positie was Fleurs naam geschreven. Ze was de dirigent op het middenveld en in de kroeg de grootste verleidster. Julia glimlachte toen ze de namen las van de vrouwen die rondom haar opgesteld waren. Als vanzelf pakte ze de zwarte viltstift die aan een draadje naast de flip-over bungelde. Ze tekende dikke lijnen van Fleur naar de rechtsback en de beide vleugelspeelsters. Tussen Fleur en twee andere middenveldsters bracht ze een dunne lijn aan. Even leunde Julia achterover en kauwde op het uiteinde van de viltstift. Met een grijns op haar gezicht ging ze verder. De linksback verbond ze met dunne lijntjes aan de beide buitenspeelsters. Al gauw was de opstelling veranderd in een spinnenweb. Alleen tussen keepster Eva en de rest was geen enkele connectie. Julia drukte een kus op het vel van de flip-over ter hoogte van Eva’s naam. De mooiste vrouw van het hele team, maar voor haar leek ze onbereikbaar.
‘He, Juul, kom bij ons in het bad,’ gilde een van de meiden die vanachter het stenen muurtje te voorschijn kwam. Ze schepte haar handen vol met water en gooide het in de richting van Julia. Ze kon nog net een stap achteruit doen om een nat pak te vermijden. Een voor een kwamen de vrouwen druipend van het water het bad uit. Ze omarmden Julia en zo kreeg ze alsnog een nat pak.
‘Jij ook gefeliciteerd,’ zei Eva tegen haar.
‘Maar ik zat op de tribune.’
‘Tijdens de eerste drie wedstrijden van dit seizoen niet, meisje.’
De andere dertien blote meiden verdrongen zich voor de flip-over. Ze duwden Julia aan de kant, die nog een vergeefse poging deed om het vel papier eraf te trekken.
‘Wat betekenen die dunne lijnen?’ vroeg Fleur met overslaande stem.
‘De onenightstands die je met het halve team hebt gehad,’ schreeuwde de linksback boven iedereen uit, ‘en deze dikke lijn wil zeggen dat je een halfjaar met mij hebt gescharreld.’
Fleur pakte de bungelde viltstift en veranderde een dunne in een dikke lijn.
‘Nu ben ik steady,’ zei ze triomfantelijk, ‘Jet en ik gaan trouwen!’
‘Zo,’ klonk het uit meerdere kelen tegelijk, ‘feest, feest, feest!’
Met het puntje van haar tong tussen haar tanden ging Fleur onverstoorbaar verder en ze tekende nog een paar stippellijntjes. Langs de zijlijn schreef ze de namen van de vijf wissels en verbond die ook met de basisspeelsters. Van een spinnenweb veranderde de opstelling in een ondoordringbaar oerwoud.
‘Juul, je hebt veel gemist tijdens de tweede seizoenshelft,’ zei ze er nog bij, terwijl ze de stift doorgaf aan een van haar exen. Julia gaf ze een ferme klap op de schouder.
‘Au,’ riep zij, met een van pijn verbeten gezicht, ‘weet je nou weer waarom ik al die tijd op de tribune zat?’
‘Oh, sorry meid, ik ben een lomperik!’
‘Zij is een lomperik, zij is een lomperik,’ zong een vrouwenkoor op de achtergrond.
Eva hield zich afzijdig van de gillende meiden. Julia zag hoe ze een lingeriesetje aantrok. Wie zou daar vanavond van genieten, vroeg ze zich af.
‘Juul, jij gaat toch ook naar het Bal?’ vroeg Fleur, terwijl ze haar voetbaltas oppakte. Voorzichtig gaf ze een kusje op de pijnlijke schouder van Julia. Twee meiden trokken haar mee en in polonaise dansten ze de kleedkamer door in de richting van de deur. Onderweg hieven ze weer een overwinningslied aan:
‘Wij hebben gewonnen, de zilveren vloo … hooot…’
‘Ik weet nog niet,’ zei Julia, ‘ik heb eigenlijk geen zin om in mijn eentje te gaan.’
Haar antwoord ketste af tegen de dichtvallende deur.
Eva had het wel gehoord. Ze stond voor de spiegel haar lange blonde haar te borstelen.
‘Laten wij dan samen gaan.’
Julia voelde een warme gloed op haar gezicht tot achter haar oren.
‘Ach wie weet,’ antwoordde ze en probeerde haar stem niet al te gretig te laten klinken. Een spits, die ook nog in de kleedkamer was, floot bewonderd tussen haar tanden.
‘Denk er dan nog maar even over na,’ zei Eva, terwijl ze Julia een tikje tegen haar arm gaf, ‘maar niet te lang, want het bal is volgende week al.’
Eva pakte haar tas en liep naar de deur. Bij de flip-over bleef ze even staan en bestudeerde de lijnen aandachtig.
‘Wat betekent een stippellijntje eigenlijk?’
‘Een beginnende verliefdheid of een date waarmee je hebt gezoend,’ improviseerde Julia ter plekke. Ze voelde dat haar wangen zich weer rood kleurden.
‘Dan mis ik nog een stippellijntje, zei ze.
‘Oh.’
‘En ook nog een naam trouwens.’
Nog voor Julia door kon vragen wie ze daarmee bedoelde, was de keepster al verdwenen naar de gang. Julia wilde ook vertrekken, maar eerst trok ze nog het vel van de filp-over af, verfrommelde het tot een bal en trapte het met een fraai boogballetje in het vuilnisvat.
‘Mijn scheenbeschermers vergeten, heb jij die gezien?’ Fleur kwam de kleedkamer binnenstormen.
‘Eentje,’ antwoordde Julia en ze pakte het exemplaar, dat nu onder een bank lag, voor haar teamgenoot op.
Fleur viste de andere scheenbeschermer uit het bad.
‘Wat hoorde ik trouwens? Heeft Eva jou mee naar het Bal gevraagd?’
‘De tamtam werkt nog goed.’
‘Die Eva is toch hetero?’
‘Heeft ze dat gezegd dan?’
‘Nee, maar de tamtam wel.’
Julia liet zich weer op het bankje zakken. Ze wilde niets liever dan over Eva praten. De keepster was dit seizoen voor het eerst in Dames 1 komen spelen. Veel wisten ze niet van haar. Na de trainingen vertrok ze meestal meteen naar huis. Ze was ook wat ouder dan de rest. Van de anderen trok ze zich niet zoveel aan.
‘Nou ja, misschien is ze ook wel bi,’ zei Fleur nog, ‘ik haal nog even een biertje in de kantine, jij ook?’
‘Ja, ik ga mee,’ zei Julia en ze liet er een diepe zucht op volgen.
‘Weet je het al?’ vroeg Eva. Julia schrok op. Ze stond wezenloos aan de bar voor zich uit te staren, nog helemaal beduusd van het voorstel van Eva. Schuin achter haar zat het hele team feest te vieren. Julia wilde een rondje geven, maar de barman had haar nog niet opgemerkt.
‘Bier, bier, bier,’ schreeuwden de meiden op de achtergrond. Met hun vuisten sloegen ze op tafel.
‘Wil je ook een biertje,’ ontweek Julia de vraag.
‘Nee, een ja van jou.’ Eva knipoogde.
‘Oh, die kun je wel krijgen,’ antwoordde Julia opgelucht. Ze was blij dat Eva niet op de stippellijn en de ontbrekende naam doelde.
‘Dan tot op het Bal.’
Eva legde even haar hand op Julia’s arm. Die voelde de warmte van de aanraking tot in haar botten.
Die nacht droomde Julia over stippellijntjes. Wie zou er nog ontbreken op het vel papier, maalde er door haar hoofd. Die reservekeepster misschien, die halverwege het seizoen naar een andere club was overgestapt? Of bedoelde ze de keepster uit het junioren A-elftal, die een paar keer was ingevallen? Beide opties verwierp ze meteen, Julia wist dat Eva aan beide meiden een hekel had, ze duldde geen concurrentie. Eigenlijk kon ze maar een speelster bedenken die ontbrak: zijzelf. Bij die gedachte sloeg haar hart een slag over. In de flarden van de dromen, die ze zich de volgende ochtend nog kon herinneren, was Eva telkens weer verschenen. Als de onverschrokken keepster, fanatiek coachend. Ze droeg haar lila tenue, haar haar samen gebonden in een paardenstaart. Julia waande zich die nacht weer even op het veld, waar ze als laatste man speelde en zich koesterde in haar aanwezigheid.
Op de avond van het Bal pikte Eva Julia thuis op. Eva droeg een lange zwarte jas met daaronder glitterpanty’s. Julia was nieuwsgierig wat ze nog meer aanhad. Zelf had ze een vrouwensmoking gehuurd. Haar voorspelling dat het halve team dat ook zou doen, kwam uit. Ze hadden afgesproken om in de hal van het Grand Hotel op elkaar te wachten. De hele achterhoede en een paar middenveldsters stonden in een zwart pak op de rode loper. De andere vrouwen droegen prachtige lange galajurken. Bewonderend keek Julia naar Eva, toen ze gehuld in een turkooizen jurk uit de garderobe kwam. Bij elke stap die ze deed deinde de jurk op en neer. Op de hoge hakken torende ze bijna een hoofd boven de rest uit.
‘Kijk, miss Westwijker boys,’ fluisterde Fleur in Julia’s oor.
Rolf, die samen met de keeperstrainer bij de klapdeuren van de danszaal stond, klapte bewonderend in zijn handen toen de dames binnenkwamen. Een speaker kondigde hen aan:
‘Westwijker boys, dames 1, kampioen van het afgelopen seizoen.’
Door een haag van smokings en jurken maakten ze hun glorieuze entree.
‘Weet je het al?’
Eva leunde met haar rechter elleboog tegen de bar.
‘Dat zie je toch, ik ben hier op het Bal met jou!’
Lachend ging Eva op een kruk zitten.
‘Nee, nou heb ik het over dat stippellijntje, de Missing Link.’
Julia voelde hoe haar hart tekeerging. Als om hulp te vragen keek ze naar Fleur, die samen met haar aanstaande een paar krukken verderop zat. Fleur stak haar duim op. Julia was zelf niet zo zeker van haar zaak. De avond en de nacht waren als in een droom aan haar voorbij gegaan. Julia had vijf rode wijn voor Eva gehaald. Even maar voelde ze een onaangename kriebel in haar buik, gebruikte ze haar nu als financier van haar drank of als chaperonne? Die wijn maakte wel dat Eva losser werd, haar gereserveerdheid liet ze varen. Al een paar keer had ze haar arm om Julia’s schouder geslagen. Ze dansten zelfs even samen. En toen de dj plotseling omschakelde van een stevig rocknummer naar een schuifelplaat, had Eva haar nog vastgepakt. Tussen hen beide was de ruimte wel wat groter dan tussen Fleur en Jet, maar Julia genoot volop. Ze zag wel dat Eva later ook met de jongens van het eerste herenteam en met coach Rolf danste, maar de druk van Eva’s hand op haar rug, die ze nog steeds voelde, stelde haar gerust.
‘Josje van de A-junioren?’ raadde Julia en ze koos daarmee voor de veilige weg. Ze wilde niet nog een keer een blauwtje lopen nadat Rolf haar had buitengesloten. Hoezo niet wedstrijdfit, had ze na afloop van het slecht-nieuwsgesprek met haar coach tegen Fleur gebriest.
‘Ik heb me afgelopen weken uit de naad gewerkt. Liep als enige na de training nog extra rondjes om het veld. Eva wilde ook graag dat ik zou spelen. De constante factor in de verdediging noemde ze me altijd.’
‘Ik weet het,’ verzuchtte Fleur, ‘jij bent het lieverdje van onze keep, maar helaas niet van big boss Rolf.’
Als Julia daar aan terug dacht begon ze als vanzelf te tandenknarsen. De coach had uiteindelijk tijdens de kampioenswedstrijd een bankzitster opgesteld. Al na tien minuten waren ze op achterstand gekomen omdat het meisje zich had laten poorten. Dankzij Fleur wonnen ze toch nog de wedstrijd. Twee keer scoorde zij in de laatste vijf minuten. Een ware thriller was die wedstrijd geweest.
‘Je mag nog twee keer raden,’ Eva haalde Julia terug in het hier en nu.
‘Alexandria!’
‘Wie is Alexandria?’
‘Jouw voorgangster.’
Eva snoof, ‘die butch?’
‘Dat zijn we toch allemaal?’
‘Die Alexandria is een manwijf, de anderen zijn leuke lesbo’s.’
‘Maar jij toch niet?’ vroeg Julia overmoedig, terwijl ze in haar hals een ader voelde kloppen. Ze dacht daarbij terug aan alle feestjes op het veld als er een doelpunt viel. Eva had telkens haar als eerste omarmd. Dat moest toch wel iets betekenen?
‘Wat maakt het uit, ik val op een persoon, niet op een sekse,’ antwoordde Eva, haar schouders haalde ze achterloos op.
Julia moest grinniken. Eva was meerdere keren bovenop tegenstandsters gevallen. Het had haar al twee rode kaarten opgeleverd dit seizoen. Een keer had ze zich op Julia gestort. Dat was haar glorieuze moment, toen ze met een afstandschot de bal strak in de rechter kruising schoot. De rest van het team was toen ook boven op hen gedoken. Nog nooit had Julia verteld dat ze toen voor het eerst die scherpe pijn in haar linker schouder voelde. Na de volgende zware wedstrijd moest ze zich langdurig geblesseerd afmelden.
‘Ik weet het niet, ik geef het op,’ zei Julia zacht. Het antwoord lag op het puntje van haar tong. Ben ik het soms? Ze slikte het in.
Rolf kwam aangelopen en legde zijn arm om Eva’s schouder. Inwendig vervloekte Julia hem. Juist op dit moment kwam hij tussenbeide.
‘Ik zal je helpen,’ zei Eva. ‘Wat is nou een keeper zonder doelpalen?’
Julia zweeg.
‘Wat een voetbalveld zonder middenstip,’ mengde zich Rolf in het gesprek. Zijn vinderdasje schoof hij ter hoogte van zijn adamsappel.
‘En wat een voetbalteam zonder…’
Eva sloeg haar arm om het middel van de coach en nam het weer over, ‘nou?’
‘BAL,’ zei Julia. Ontgoocheld draaide ze zich om. Ze botste tegen Fleur op, die vlakbij het gesprek had gevolgd. Nog een stuk of vijf teamgenoten stonden daar weer achter.
‘1-0 voor Julia,’ juichte Fleur en pakte Julia bij haar arm. Gewillig, maar met opgeheven hoofd, liet ze zich door haar teamgenoten meetronen.
Het verhaal Bal is verschenen in de verzamelbundel Het experiment, uitgegeven door LaVita in Utrecht. De verhalen zijn afkomstig van bekende en onbekende schrijfsters, zoals Anja de Crom, Adrienne Nijssen, Emma Donnoghue en Ellen Zandink (lid van mijn schrijfclub). Op 12 april 2010 verschijnt het boek. Tijdens de Literaire wandeling in Maastricht op zondag 2 mei 2010, lees ik (gedeeltes) van dit verhaal voor. Voor meer info, zie de site van de uitgever: www.la-vita.nl
