“Wul ie dissen nog metnemen postbode?”
“Ja heur, gooi ze er mà bie, mà ik kan oe niet beloven det ze nog op tied komt.”
Oaver ‘n uur begint zien kerstweekend en hi hef er zinne in. Vanoamd generale repetitie van ‘t fanfarekorps en op kersoamd een concert in de Voorveghter in Harnbarg. Hi is paukenist en verspikt zich op de solo die hi maag spöllen.
K L A B Ä T S! Vlak veur Gait’s gezicht ontploft de brievenbusse en heel völle kerstkoarten vallen daele. Hi grep noar zien rechteroor. Effenties heurt hee helemoal niks meer en dan ‘n teuntie as een fluite. Hellig kek Gait um zich hen. Wie hef um det kunsie eflikt? Aan het èènde van de Veurstroate, zet hee wat jongvolk drossen. Iene van hen hef een bos vuurrood hoar. Hi herkent um, det mut Erik wèèn uut ‘t jeugdorkest van de fanfare. Wat een bössel, bromt Gait, terwijl hee al de poststukken opraapt.
“Gottegere, as ik um te pakken kriege…”
“Die Erik en zien kammeroaden hebt een brievenbusse opebloazen.”, zegt Gait bie thuiskomst tegen zien vrouw.
“Woar dan?”
“Wat zeg ie?”
“Woar dan?”
“Ik verstoa d’r niks van, ik heure de hele tied een teuntie as een fluite.”
“Goa dan noar de dokter.”, gölt ze in zien gezonde oor.
“Kan niet, ik mudde zo noar de generale. Het trekt wè weer weg.”
Het orkest hoalt heur generale repetitie in de Voorveghter. De bloazers repeteert het nummer: ‘Little Drummerboy’. Halverwege Gait’s solo slöt de dirigent af.
“Ie zit er stik noast, wat heb ie toch?”
“Ik verstoa oe niet, mien oor soest.”
Een bugelspölster, die ok zuster is, kek iens in Gait’s oor.
“Ik zie d’r niks an, mà ik zolle toch moar noar de dokter goan.”
Ze nemt um bie de arm en samen riedt zie noar de huusdokter, die dienst hef. De dokter is strabant.
“Um blievende geheurschade te veurkommen, hef oe oor rust neudig.”
Gait maag de ankomde week niet op zien tromme spöllen. De twee muzikanten riedt zwiegend terug noar de Voorveghter. De bugelspölster dut ‘t woord.
“Hee maag veurlopig niet meer spöllen.”
“Dan mut d’r abbesluut een vervanger kommen, de paukenist uut het jeugdorkest, det jong van Dorgelo.”, zegt de dirigent.
“Nooit”, schuddekopt Gait. “Det böllies, hi… hi was erbie. Zie hebt die brievenbusse opebloazen.”
De dirigent löt um effenties uutroazen, mà Erik Dorgelo wordt toch opetrommeld. Hi hef gien keuze, ‘t concert is al oaver twee dagen.
Op kerstoamd zit Gait grammieterig en onderuut ezakt op zien stoel veur de kiekkaste. Zojuist hef hee eknibbeld met zien vrouw. Hi vertikt het um met te goan noar het concert.
“Ie meent toch niet det ik noar die Erik goa kieken?”
Als de telefoon giet, neemt zien vrouw de hoorn op.
“Vriejkoarties? Ja, ja, Gait kan wè kommen, hi is weer better te passe en paukenspelerzal vereerd wèèn as hee beziedens de burgermiester maag zitten.”
Gait en zien vrouw zitten op de eerste riege. De burgemiestersvrouw pröt wat met zien vrouw. De burgemiester slöt Gait op zien schouder, mà zien aandacht wordt dan in beslag enomen deur de veurzitter van de fanfare. Gait vindt het lang best. Met zien armen oaver elkoar kek hee stuurs veur zich uut. Het concert giet beginnen. Veur de pauze spölt het orkest vier muziekstukken. Een vrouw leest een gedichien veur en twee wichter meugt de keersen anstekken. Gait’s vrouw stoot um an.
“Wieleu zit hier op ‘n daalderse plaetse!”
In de pauze hoalt Gait bäkkies koffie. Het is alderjekes völle volk in het restaurant, det hee en zien vrouw gin stoel meer könt vinden. In een hoekie, vlak bie de garderobe, drinken ze dan mà stoande hun koffie op. Gait leunt tegen de mure. In zien rugge voelt hee iets hards. Hellig dreit hee zich umme en ziet dan een glazen kassie met een rode knop hangen. Ineens begint hee smoesterig te lachen.
De gong giet, het concert giet zo weer vedan.
“Goa mà vast zitten, ik mudde èèm achteruut.”, zegt Gait tegen zien vrouw.
Op een videoscherm ziet hee det de dirigent zien armen heft veur de eerste moate. Gait neuriet met met ‘Little Drummerboy’ en löp noar de garderobe. Vlak veur ‘t kassie blif hi stoan. Hi weet uut zien heufd det Erik bie de dertigste maote mut beginnen an zien solo. Met ‘t haemertie slöt hee ‘t glas van ‘t kassie kapot.
“Noe, heuw!”, zegt hee en voort drukt hee op de rode knop, “as de zak vol is, mu’j ‘m dichte knuppen.”
Boven zien heufd ziet hee hoe een laampe met een rood zwaailicht aangiet. Uut de luidsprekers klinkt doarnoa een lage vrolleustem.
“Dit is het brandalarm, verlaat u onmiddellijk het concertgebouw.”
“This is an emergency, please leave the building immediately.”
In een grote stroom mèènsen löp Gait noar de uutgang. Alle concertgangers goat zonder jasse rillend in groepies op de stoep stoan. De muzikanten komt via de artiestenuutgang noar buten. Beteuterd löp Erik achteran de groep, hi holt de vilten stokken nog in zien handen. Gait zög effenties noar zien vrouw.
“Woar zat ie toch?”
“Het spiet mie, ik hadde loperieje.”
Het duurt tien minuten veurdet de brandweer keump. Vier brandweerluu goat samen met de beveiligingsmèènsen van de schouwburg noar binnen. Zie blieft wel een half uur weg. Uuteindelijk komt de beveiligingsmèènsen weer noar buten. Met een megafoon sprök d’r iene de mèènsen toe.
“Helaas mutte wieluu het concert aflasten. De brandweer hef gin braand kunnen vinden, mà wil heur onderzoek veurtzetten. Ie kriegt noe de gelegenheid um oe jasse op te halen uut de garderobe en doarnoa de schouwburg te verloaten via de achteruutgang.”
Op 27 december les Gait met een grijns op zien gezicht het plaatselijke niejs in de krante.
‘Kerstconcert afgeblazen door brandalarm.’
“Mu’j heuren”, röp hee noar zien vrouw.
“De fanfare had na de pauze haar eerste nummer ingezet, maar net voordat de paukenist, invaller Erik Dorgelo, aan zijn solo wilde beginnen, ging het brandalarm af.”
Oaver zien schouder leest zien vrouw vedan:“De brandweer was snel ter plaatse en onderwierp de Voorveghter aan een uitgebreid onderzoek. Hoewel zij geen brandhaard vond, kreeg de fanfare geen toestemming om haar concert te hervatten. Vermoedelijk hebben kwajongens het brandalarm veroorzaakt.”
“Wat een pech veur det jong van Dorgelo.”, zeg Gait. “Mà volgend joar stoa ik er weer!”
© Hilda Knol
Bron: Met dit verhaal won ik de tweede prijs in de Streektaalwedstrijd voor beginners georganiseerd door de Stichting IJsselacademie uit Kampen. De prijs à € 100,-- werd uitgereikt op 29 maart 2007 tijdens een streektaalavond in Oldemarkt. Het verhaal verscheen ook in het blad van de IJsselacademie; Historisch Overijssel. Ik schreef het verhaal in het dialect waarmee ik opgroeide: Sallands. Zie ook de website van de IJsselacademie: www.ijsselacademie.nl, www.destentor.nl/nwoverijssel/article1241543.ece en www.destentor.nl/salland/article1263097.ece
In het juryraport stond: 'De zilveren medaille, de tweede prijs is voor: Bössels. Dit vlot geschreven verhaal over een paar kwajongens blijft dichtbij het thema. Het heeft een herkenbare, logische opbouw en is beeldend onder woorden gebracht. Er treden duidelijk herkenbare figuren op. De ruimte en de omgeving waar het verhaal zich afspeelt zijn mooi beschreven: het verhaal is gewoon keurig af.'
In De Stentor van zaterdag 31 maart 2007 verscheen nog het volgende artikel:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten